Definicja madrosci

Dzien pietnasty
niedziela

 Chcialabym opowiedziec wam o tym rysunku cos wiecej,gdyz ma on dla mnie szczegolne znaczenie. Jest to rysunek przedstawiajacy moje marzenia,i mnie po prostu.
To oczywiscie jeden z tych ktore namalowalam w zeszlym roku.
   Czuje ze nie moge dzisiaj zebrac mysli,mimo ze spalam 4h ale mimo to czuje jak oczy same mi sie zmykaja i musze udac sie do lozka ...ale wroce tutaj a wtedy wszytkim sie na spokojnie zajmiemy:)

 Dzisiejszej nocy dlugo zastanawialam sie o czym chcialabym wam napisac  az uswiadomilam sobie ze pisanie nie jest az takie proste jak przypuszczalam.
Madrosc zyciowa to potezny temat rzeka,i czas ujac go w jakies ramy.Inaczej pogubie sie a wy razem ze mna.

A wiec zacznijmy od definicji ktora mozna znalezc na Wikipedii.

''1. Mądrość w najwęższym znaczeniu to umiejętność podejmowania uzasadnionych decyzji, które w dłuższej perspektywie przynoszą pozytywne rezultaty. W innym ujęciu można powiedzieć, że mądrość to umiejętność praktycznego wykorzystywania posiadanej wiedzy i doświadczenia.

W tym sensie można np. mówić o mądrości nauczyciela, który wykorzystując swoją wiedzę pedagogiczną radzi sobie z kształceniem niesfornego ucznia, czy mądrości szefowej, która w oparciu o posiadaną wiedzę fachową i praktyczną znajomość stosunków międzyludzkich skutecznie zarządza wieloosobowym personelem.

2. W głębszym sensie, często stosowanym w różnych religiach, mądrość oznacza zdolność do działania nacechowanego głębokim, emocjonalnym zaangażowaniem, zwiększającego w długiej perspektywie czasowej nie tylko dobro własne, ale też dobro ogólne. W tym sensie używa się tego terminu w takich zwrotach jak np. mądrość życiowa, czy mądrość rodzicielska.

W obu tych znaczeniach mądrość wymaga nie tylko samej wiedzy, lecz także szeregu predyspozycji psychicznych, ale też duchowych i etycznych, takich jak:

• umiejętność oceniania spraw z jak najszerszej i możliwie jak najbardziej obiektywnej perspektywy;
• umiejętność panowania nad własnymi emocjami i popędami;
• posiadanie sprawnego mechanizmu psychicznego podejmowania decyzji

i wielu innych.

Mądrość w wielu religiach i filozofiach była rozmaicie pojmowana. I tak, dla Platona mądrość była tożsama z kompletnąwiedzą, gdyż wierzył on, że osoba posiadająca kompletną wiedzę automatycznie będzie podejmowała zawsze właściwe decyzje. Pogląd ten zakwestionował już jego uczeń Arystoteles, który zauważył, że sama wiedza zazwyczaj nie wystarcza do podejmowania właściwych decyzji i wymaga jeszcze posiadania szeregu określonych zdolności psychicznych. Do koncepcji platońskich wrócili jednak po wiekach stoicy, którzy pojmowali mądrość w sposób nawet jeszcze bardziej totalny i uważali, że mądrość można posiąść w całości albo nie posiadać jej wcale, i że raz nabytej mądrości nie można już utracić. Mądrość tę jednak są w stanie posiąść jedynie nieliczni, specjalnie predestynowani ludzie.

Większość myślicieli chrześcijańskich wiąże mądrość z miłością do Boga i ludzi, przy czym część (np. Św. Augustyn) uważała ją, wzorem stoików za rodzaj daru, który otrzymują od Boga nieliczni, zaś inni (np. Tomasz z Akwinu) skłaniali się do poglądu bliższego Arystotelesowi i uważali, że mądrości nabywa się samemu w toku cnotliwego i pracowitego życia, i że nikomu nie jest ona automatycznie darowywana, ale też nikomu nie można jej automatycznie odmówić.

Europejska filozofia nowożytna, z wyjątkiem filozofii religii, już od czasów Kartezjusza w zasadzie odcięła się od stosowania tego terminu, ze względu na jego niejasność i niedefiniowalność.

Podejście racjonalistyczne skłonne jest określać mądrość jako "kompromis między ideałem a realiami", przez co należy rozumieć, iż idee, które uważamy za dobre, w konfrontacji z rzeczywistością nie muszą zatracić swej istoty, lecz co nieuniknione, powinny nieco się do niej dopasować. Realia rozumiane są w tym kontekście nie tylko jako ogólny stan faktyczny środowiska zewnętrznego, ale również nasze indywidualne zdolności, potencjał itd. Intuicyjnie, ujęcie racjonalistyczne zdaje się być bardzo bliskie cywilizacji Zachodnio-Europejskiej, ponieważ uwzględnia rolę doświadczenia w nabywaniu mądrości.

W religiach Dalekiego Wschodu mądrość jest wiązana z osiągnięciem stanu oświecenia i wynika ze swoistej wiedzy, jaką się w wyniku tego oświecenia nabywa, połączonej z uczuciem jedności i współczucia do wszystkich istot żywych. Zdolność poszczególnych ludzi do osiągnięcia oświecenia, i co za tym automatycznie idzie - prawdziwej mądrości, jest jednak różnie pojmowana w tych religiach, od przyznawania, że każdy może ten stan osiągnąć przy odpowiednich staraniach, po pogląd że jest on dany wyłącznie nielicznie wybranym, którzy zdarzają się nie częściej niż raz na 2000 lat.

W starożytnej Grecji mądrość - czyli Sophia (gr. σοφία) utożsamiana była z postacią kobiety, dlatego personifikacje mądrości najczęściej przedstawiane były jako postać kobiety.

             

                       Rozumiemy juz pojecie madrosci a teraz  mamy niemalze caly rok na oswojenie sie z tematem.
 Na poczatek postanowilam omowic  zalozenia wynikajace z wiary do ktorej sama naleze,chrzescijanskiej,aby nastepnie przejsc do madrosci wierzen ludzi z calego swiata.
 Wiedza ta bedzie oczywiscie pisana z mojej perspektywy oraz  moich doswiadczen zyciowych .
Na koniec oczywiscie esencja rozwazan czyli madrosc dnia

Zapraszam