Dzień sto dziewiędziesiąty
Pod oslona mgły
szli
on i ona
szli przed siebie
spokojnie
miękko stawiając krok za krokiem
jak gdyby dokładnie wiedzieli dokąd idą ..
szli
w rytmie
jaki zdawałoby się był nadzwyczaj naturalny
czasem spoglądali na siebie z uśmiechem
i ufnością w oczach
w których skrywały sie ich ukryte tęsknoty
do tej zwykłej
ziemskiej
grzesznej
miłości
oboje jeszcze niepewni
trzymali się mocno za ręce
i szli..
powolutku
przed siebie
odkryłam dzis piekny kwiat
delikatny i kruchy
dumnie spogladal na mnie w milczeniu
w ciszy..
przystanęłam delektując się jego pięknem
przez chwilke...
zastanawiając sie skad się tam wziął
pojawił się
tam
gdzie go być nie powinno..
na skale
a jednak
narodził sie na chwałę życia
jak gdyby tam właśnie było jego miejsce
niespodziewanie
i teraz rosnie
zwiastujac wiosnę
w sercu
w duszy
i tak bedzie kwitl
samotnie..
upajajac się ciepłem promieni
wiosennego slońca
niczym uczucie co wiosną w sercu zakwita
niczym pierwsza milość
niewinny i czysty
jeszcze nie wie co go czeka..
czy zdoła przetrwać do następnej wiosny
usmiecha sie do mnie zalotnie..
a ja odwzajemniam ten uśmiech
i odchodzę
po cichutku
jutro znowu go zobacze..
na chwileczke
26 styczen 2021
Wtorek
