czwartek
Rozumienie siebie nie jest intelektualnym procesem.
Cilo i duch stanowia nierozerwalna calosc.
Po pierwsze jestesmy zywa istota,nie stanem statycznym.Jednak aby tak bylo nasz umysl musi byc rowniez zywy.Nie dojdzie jednak do tego jesli bedziemy zyc uwiezieni w sieci opini,,osadow i wartosci.Aby dostrzec pelnie swojej istoty,swoj umysl i serce najpierw musimy go uwolnic wiec od wszelkich uwarunkowan.
To umysl ktory kieruje sie intencja zrozumienia,nie ten ktory sie zgadza lub nie zgadza,ktory staje po jakiejs stronie dyskutujac nad niewaznymi slowami.
Dla wiekszosci z nas nie bedzie to takie latwe,nie potrafimy dostrzec esencji swojej istoty.
Tak jak nie potrafimy patrzec na piekno rzeki,pol i lasow.Nie mozemy jasno zobaczyc czegos co potepiamy badz usprawiedliwaiamy.Nie mozemy takze kiedy nas umysl nieustannie mowi.Nie widzimy wowczas tego kim w rzeczywistosci jestesmy,Widzimy swoje wyobrazenia.a te przeslaniaja nam rzeczywisty obraz siebie.Widzimy raczej to co chcemy widziec,kim wedlu siebie powinnismy byc.
Aby zrozumiec siebie potrzeba wiele pokory.
Niestety wszystko komplikouje sie kiedy cos w zyciu osiagamy.Wtedy jest koniec niewinnosci i pokory.Jedynie ci z nas ktorzy nie maja w niczym oparcia ani pewnosci siebie osiagaja wolnosc patrzenia i widzenia rzeczy takimi jakie one w rzeczywistosci sa.Kiedy patrzymy przez pryzmat wiedzy i poprzez pryzmat wlasnych doswiadczen
Jak jednak mamy patrzec skoro od urodzenia jestesmy otoczeni czynnikami uwarunkujacymi?Kiedy zyjemy wedlug wzorca wykreowanego w kulturze w jakiej zyjemy?
No comments:
Post a Comment